گمانه زنی ها در مورد ادغام احتمالی سیستم عامل های آپید و مک چیز جدیدی نیست. حتی زمانی که آیپدها از iOS قدیمی ساده استفاده می‌کردند، برخی از علاقه‌مندان استدلال می‌کردند که یک سیستم‌عامل دسکتاپ کامل تجربه بهتری نسبت به یک رابط موبایلی بزرگ‌تر برای تبلت دارد. اخیراً، استفاده از سیلیکون رایج اپل در آپید و مک نشان داده که اپل در صورت تمایل می‌تواند macOS را بر روی آیپد اجرا کند. برخلاف روزهای قدیم که آیپدها از تراشه های سری A استفاده می کردند و مک ها از اینتل استفاده می کردند، دیگر هیچ مانع فنی سختی وجود ندارد.
در عوض، چالش اکنون یکی از نرم‌افزارها است، چگونه می‌توان ویژگی‌های macOS را که مردم به آنها اهمیت می‌دهند به آیپد بیاوریم، به گونه‌ای که تجربه آیپدی را که صدها میلیون کاربر قبلاً دوست دارند، مختل نکند. iPadOS 16 به ما نشان می دهد که اپل چگونه قصد انجام این کار را داشته و در آینده خطوط بین مک و آیپد در سال های آینده به طور جدی محو می شود. به دلایلی که به زودی وارد آن خواهیم شد، اما، شک داریم که آنها واقعاً یکی و یکسان شوند.
آخرین نسخه iPadOS چند ویژگی کلیدی را اضافه می‌کند که باعث می‌شود آیپد بیشتر شبیه یک پلتفرم دسکتاپ پرچرب عمل کند. اول، Virtual Memory Swap – جدید برای iPadOS اما کاملاً قدیمی در دنیای گسترده تر رایانه ها – به آیپد اجازه می دهد تا حافظه داخلی را حذف کند تا مانند رم اضافی از آن استفاده کند. این موضوع مهم است، چراکه درست مانند گوشی های هوشمند، رم آیپد نیز مستعد پر شدن بوده و باید به تدریج اپلیکیشن را در پس‌زمینه بست. افزودن رم مجازی باعث می‌شود که بیشتر شبیه به macOS یا ویندوز رفتار کند، با یک استخر بزرگ حافظه اضافی که می‌توان از آن استفاده کرد (تا 16 گیگابایت اضافی در iPadOS 16).
حافظه مجازی، همراه با ذخیره سازی سریع فلش، اصلی ترین دلیلی است که اپل می تواند از عرضه مک بوک هایی با 8 گیگابایت رم که حتی در فعالیت های سخت مانند ویرایش ویدیو و چند کار سنگین، عملکرد خوبی دارند، کنار بیاید. جابجایی بین رم واقعی و حافظه مجازی در یک SSD سریع به قدری سریع است که عملاً برای کاربر معمولی نامرئی است – وقتی سیستم مجبور است در رم مجازی اضافی فرو برود، هیچ کاهش سرعتی را تجربه نمی کنید.
این بدان معناست که موارد بیشتری می توانند در پیش زمینه اجرا شوند، که برای دیگر مجموعه ویژگی های اصلی اضافه شده در iPadOS 16 مهم است: سیستم پنجره جدید، به رهبری Stage Manager، همراه با پشتیبانی کامل از مانیتور خارجی. حداکثر هشت اپلیکیشن می‌توانند در یک زمان روی صفحه ظاهر شوند (با یک الگوی چندوظیفه‌ای که مستقیماً از MacOS Ventura جدید برداشته شده است). یک کیبورد با ترک پد بردارید، یک مانیتور خارجی را وصل کنید و احتمالاً می توانید 99 درصد از کاری را که هر روز در مک انجام می دادید، انجام دهید.
در حالی که آخرین تجربه iPadOS غیرقابل انکار بیش از هر زمان دیگری شبیه مک است، تفاوت های مهمی بین این دو وجود دارد. اگرچه قابلیت های چندوظیفه ای آن به طور قابل توجهی باز شده، اما آیپد بی نهایت بیشتر از مک معمولی شما قفل شده، به خصوص از نظر پسوندها و دسترسی به سیستم فایل. اپل کنترل بسیار بسیار بیشتری بر آیپد دارد و به سختی می‌توان دید که این شرکت به این زودی آن را کنار بگذارد. ادغام iPadOS در macOS ناگزیر به معنای اجازه دادن به مواردی مانند بارگذاری جانبی – اجرای برنامه‌های دانلود شده از منابعی غیر از اپ استور است.
اپل با استناد به نگرانی های امنیتی و حفظ حریم خصوصی، به شدت از بارگذاری جانبی در آیفون عقب نشینی کرده است. اما یک انگیزه اقتصادی بسیار واضح و بسیار قوی برای اپل وجود دارد که با استفاده از اپ استور آیپد را همانطور که در حال حاضر هست قفل نگه دارد. در همین حال، نگه داشتن آیپد به‌عنوان یک محصول نه چندان با سیستم‌عامل macOS باعث می‌شود این تبلت از فروش بیش از حد مک‌بوک‌های سطح پایه خود نیز جلوگیری کند.