در سال 2017، به نظر می‌رسید دوران کنسول‌های دستی رو به پایان است. پلی‌استیشن ویتا با کمبود حمایت روبه‌رو بود و نینتندو 3DS نیز کم‌کم به پایان راه خود نزدیک می‌شد. اما سپس نینتندو سوئیچ وارد صحنه شد؛ کنسولی هیبریدی که الهام‌بخش ده‌ها رقیب قابل حمل دیگر شد. این شرکت ثابت کرد می‌توان کنسولی ساخت که هم به‌اندازه کافی قدرتمند باشد تا بازی‌ها را روی تلویزیون اجرا کند و هم به‌قدری کوچک که بتوان آن را همه‌جا همراه داشت و حالا که به پایان چرخه عمر آن نزدیک می‌شویم، احتمال زیادی وجود دارد که به پرفروش‌ترین کنسول تمام دوران تبدیل شود.
اما ساخت یک دنباله شایسته، کاری دشوار است. بنابراین نینتندو در سوئیچ 2، به‌جای تغییرات ریشه‌ای، بهترین ویژگی‌های مدل اصلی را حفظ کرده، آنها را ارتقاء داده و همان چیزهایی را که دوست داشتیم، بیشتر در اختیارمان گذاشته است. حال وقت آن رسیده که به نقد و بررسی دقیق این کنسول دستی جدید بپردازیم.
طراحی و صفحه نمایش
طراحی سوئیچ 2 آشکارترین نشانه از آن است که نینتندو تصمیم گرفته مسیر خود را از قالب موفق نسخه اصلی چندان دور نکند. با این حال، تقریباً هر بخش از دستگاه به‌نوعی به‌روزرسانی یا اصلاح شده است. ابعاد کمی بزرگ‌تر کنسول (27.1 در 11.4 در 1.4 سانتی‌متر و وزن 544 گرم با جوی-کان‌ها) فضای بیشتری برای نمایشگر بزرگ‌تر 7.9 اینچی فراهم کرده است. در واقع، تقریباً همه‌چیز بزرگ‌تر شده: از دکمه‌های روی دستگاه و آنالوگ استیک‌ها گرفته تا پایه پشتی دستگاه که حالا حتی بیشتر از قبل باز می‌شود.
اما شاید بزرگ‌ترین ارتقاء سوئیچ 2، جوی-کان‌های جدید آن باشد. طراحی آنها همچنان با روکشی مات و رنگ‌آمیزی آشنای قرمز و آبی همراه است، اما نینتندو به‌جای سیستم لغزشی سابق، از مکانیزم اتصال مغناطیسی جدیدی استفاده کرده که هنگام چفت شدن، صدایی رضایت‌بخش و محکم ایجاد می‌کند. در عین حال، جدا کردن آنها نیز بسیار ساده‌تر شده؛ تنها کافی است دکمه‌ای کنار هر ماشه را فشار دهید. به این ترتیب، نه‌تنها جوی-کان‌ها محکم‌تر و ایمن‌تر احساس می‌شوند، بلکه جدا و متصل کردنشان نیز به تجربه‌ای لذت‌بخش تبدیل شده است نینتندو در همین‌جا متوقف نشد، زیرا در لبه هر جوی-کان، حسگری پنهان شده که آنها را به ماوس تبدیل می‌کند.
صفحه نمایش 7.9 اینچی LCD سوئیچ 2 نسبت به مدل پیشین آن ارتقاء چشمگیری داشته است. این نمایشگر نه‌تنها بزرگ‌تر از مدل 6.2 اینچی قبلی است، بلکه وضوح بالاتری (1080p در برابر 720p) نیز ارائه می‌دهد و نرخ نوسازی 120 هرتز به‌همراه پشتیبانی از HDR را به همراه دارد. با خاموش بودن تنظیمات خودکار روشنایی، این صفحه‌نمایش حداکثر روشنایی حدود 400 نیت دارد، هرچند در عناوین دارای HDR این رقم می‌تواند به 450 نیت یا حتی بیشتر نیز برسد. نقطه‌ضعف این پنل LCD آن است که سطح سیاهی آن به‌خوبی نسخه‌ی OLED سوئیچ نیست. این مسئله باعث می‌شود در محیط‌های کم‌نور، پس‌زمینه‌های تیره بیشتر متمایل به خاکستری دیده شوند.
زمانی که سوئیچ 2 در حالت داک قرار دارد، توان گرافیکی آن افزایش می‌یابد و می‌تواند به رزولوشن 4K با نرخ 60 فریم بر ثانیه یا 1440p با نرخ 120 فریم بر ثانیه برسد، البته باید توجه داشت که این تنظیمات ممکن است در همه بازی‌ها قابل دسترسی نباشند. نکته ناامیدکننده اینجاست که اگرچه کنسول از نرخ نوسازی متغیر (VRR) پشتیبانی می‌کند، اما این قابلیت تنها برای نمایشگر داخلی آن فعال است. در سوی دیگر، خبر خوب آن است که سوئیچ 2 به‌نظر می‌رسد از حالت تأخیر کم خودکار (ALLM) نیز پشتیبانی می‌کند که برای علاقه‌مندان به بازی‌های سریع مانند شوترها بسیار مفید است.
عملکرد و کارایی
ارزیابی عملکرد یک کنسول تازه‌وارد همیشه کار دشواری است، چرا که معمولاً ماه‌ها یا حتی سال‌ها طول می‌کشد تا توسعه‌دهندگان بتوانند بازی‌های خود را به‌درستی برای یک پلتفرم جدید بهینه‌سازی کنند. با این حال، سوئیچ 2 از تراشه‌ای ساخت انویدیا با پردازنده‌ی گرافیکی سفارشی بهره می‌برد که بنا بر ادعای شرکت، قدرت گرافیکی آن تا 10 برابر بیشتر از مدل پیشین است. این تراشه همچنین از قابلیت‌هایی مانند DLSS (نمونه‌برداری فوق‌العاده با یادگیری عمیق) و رهگیری پرتو (Ray Tracing) پشتیبانی می‌کند. علاوه بر این، کنسول به 12 گیگابایت رم و 256 گیگابایت حافظه داخلی مجهز شده که از طریق کارت‌های microSD Express قابل ارتقاء است.
عناوین انحصاری مانند Mario Kart World به‌طرز فوق‌العاده‌ای روان و زیبا اجرا می‌شوند، هرچند انتظار چنین عملکردی از بازی‌های مهم نینتندو چندان هم دور از ذهن نیست. تنها موردی که نشانه‌ای از افت عملکرد را نشان داد، هنگام اجرای حالت چهارنفره محلی با چت صوتی فعال و پخش همزمان چند استریم ویدیویی بود. حتی در آن حالت هم افت فریم آن‌قدر جزئی است که فقط در صورت دقت بالا می‌توان آن را تشخیص داد.
شاید مهم‌ترین نشانه از پیشرفت عملکرد سوئیچ 2، تعداد زیاد پورت‌های AAA شخص ثالث باشد که از همان روز نخست عرضه در دسترس قرار گرفته‌اند. بازی Cyberpunk 2077 به‌طرز چشمگیری خوب اجرا می‌شود و اگر مقایسه‌ای مستقیم با نسخه کامپیوتر نداشته باشید، تشخیص کاهش جزئیات گرافیکی بسیار دشوار است. البته بازی Street Fighter 6 چندان چشمگیر نیست، چرا که برخی از جلوه‌های بصری خاص آن به اندازه‌ی سایر کنسول‌ها برجسته به‌نظر نمی‌رسند، اما همچنان تجربه‌ای سرگرم‌کننده و باکیفیت را ارائه می‌دهد.
سازگاری با نسل قبل
یکی از بهترین ویژگی‌های سوئیچ 2، پشتیبانی گسترده از بازی‌های نسل قبل (سوئیچ اصلی) است. اکثریت قریب‌به‌اتفاق بازی‌ها همان‌طور که انتظار می‌رود اجرا می‌شوند، اگرچه استثناهایی نیز وجود دارد. به عنوان مثال، بازی Ring Fit Adventure با مشکل مواجه است، چرا که جوی-کان‌های بزرگ‌تر سوئیچ 2 در بندهای کنترلر نسخه قبلی جا نمی‌گیرند. با این حال، بسیاری از لوازم جانبی سوئیچ نسل اول همچنان با مدل جدید سازگارند؛ بنابراین همچنان می‌توان با استفاده از جوی-کان‌های نسخه‌ی اصلی این بازی‌ها را تجربه کرد.
یکی دیگر از ایرادات شناخته‌شده‌ی فعلی، باگ در بازی Super Smash Bros. Ultimate است که ممکن است باعث کرش شدن بازی هنگام انتخاب یک شخصیت Mii Fighter شود. خوشبختانه نینتندو از این مشکل مطلع است و در حال کار روی رفع آن می‌باشد. نکته هیجان‌انگیزتر این است که بسیاری از بازی‌های قدیمی روی سوئیچ 2 نه‌تنها اجرا می‌شوند، بلکه عملکردی بهتر و ظاهری زیباتر دارند.
برای مثال، Super Mario Odyssey روان‌تر از گذشته اجرا می‌شود و The Legend of Zelda: Breath of the Wild با بهره‌گیری از یک بسته‌ی ارتقاء 10 دلاری (که برای مشترکان Nintendo Switch Online Expansion Pack رایگان است) از ویژگی‌هایی چون HDR، گرافیک بهبودیافته و جلوه‌های بصری تازه برخوردار شده است. اما شاید بیشترین پیشرفت را بازی Pokémon Scarlet and Violet تجربه کرده باشد.
این عنوان از طریق یک ارتقاء رایگان روی سوئیچ 2 حالا با نرخ فریم بالاتر، چگالی بیشتر موجودات، برد دید وسیع‌تر و سایر بهبودها همراه است. تجربه‌ی آن تا حدی دگرگون شده که می‌توان آن را تقریباً یک بازی جدید دانست. اگر این نسخه بهبودیافته در زمان عرضه‌ی اولیه در سال 2022 منتشر شده بود، نینتندو می‌توانست از یکی از بزرگ‌ترین انتقادات وارده به آن جلوگیری کند.
چت بازی (Game Chat)
یکی دیگر از ویژگی‌های مهم سوئیچ 2، اضافه شدن قابلیت چت داخلی است که شامل یک دکمه اختصاصی جدید روی کنترلر کنسول می‌شود. راه‌اندازی این قابلیت نیازمند چند مرحله تأیید هویت است، اما پس از طی کردن آن، استفاده از چت بسیار آسان است. می‌توانید از فهرست دوستان خود افراد را به اتاق‌های موقت دعوت کنید یا اتاق‌های دائمی بسازید و به آنها بپیوندید.
پس از ورود به چت، تنظیمات را می‌توان تنها با فشار دادن دکمه‌ی C به سادگی تغییر داد. از این بخش می‌توانید بین چند قالب مختلف صفحه و پس‌زمینه انتخاب کنید، و قابلیت‌هایی مانند به اشتراک‌گذاری ویدیو، حالت صوتی صرف، فعال کردن تبدیل گفتار به متن یا متن به گفتار را نیز داشته باشید. اگر دوربین متصل باشد، می‌توانید تصویر خود را هم در چت نمایش دهید.
نینتندو به‌خوبی این امکان را فراهم کرده که به راحتی بتوانید وارد و خارج از چت‌ها شوید. با پشتیبانی از تا چهار ویدئو همزمان و حضور حداکثر 12 نفر در هر اتاق، فضای کافی برای همه اعضای خانواده وجود دارد؛ چه در همان اتاق باشید و چه در سوی دیگر کره زمین. نقاط ضعف جزئی Game Chat شامل نرخ فریم و وضوح تصویری نسبتاً پایین است (که برای تصاویر دوربین نیز صدق می‌کند).
قابلیت حذف پس‌زمینه (معروف به صفحه سبز) معمولاً تصویری پیکسلی ایجاد می‌کند و اگر دقیق نگاه کنید، ممکن است پنجره‌های ویدیویی کمی دچار لکنت یا افت فریم شوند، مگر اینکه نمای خاصی را به صفحه اصلی پین کنید. با این حال، چون هدف اصلی Game Chat بیشتر لذت بردن از حضور دیگران است تا تولید کلیپ برای شبکه‌های اجتماعی، این موارد چندان آزاردهنده نیستند.
حتی لازم نیست همه افراد در حال بازی کردن یک بازی مشخص یا حتی بازی کردن باشند تا در یک اتاق با هم باشند. استفاده از این قابلیت آسان است و فضای دوستانه و صمیمی آن مهم‌ترین نکته است. البته برای بهره‌مندی از Game Chat باید اشتراک Nintendo Switch Online را تهیه کنید که هزینه آن سالانه 20 دلار است.
داک (Dock)
نینتندو مانند خود کنسول، در طراحی داک سوئیچ 2 نیز چندان از نمونه اصلی فاصله نگرفته است. این داک همچنان دارای بدنه‌ای پلاستیکی با گوشه‌های گردتر و شکافی است که سوئیچ 2 به راحتی در آن جای می‌گیرد. در پشت داک چند درگاه وجود دارد که با یک پوشش قابل جدا شدن محافظت می‌شوند؛ این درگاه‌ها شامل ورودی برق (از طریق کابل و آداپتور USB-C همراه کنسول)، پورت HDMI و درگاه اینترنت سیمی می‌شوند. بزرگ‌ترین ارتقاء در داک جدید، وجود یک فن داخلی است که به خنک نگه داشتن کنسول و بهبود عملکرد پایدار آن کمک می‌کند. خوشبختانه این فن نسبتاً بی‌صداست و صدای مزاحمی ایجاد نمی‌کند که باعث حواس‌پرتی شما هنگام بازی شود.
اما نکته ناخوشایند در داک سوئیچ 2 این است که نسبت به مدل قبلی، یک درگاه USB کمتر دارد. به جز یک اتصال USB-C در پشت برای تأمین برق، تنها دو درگاه USB-A در کنار داک وجود دارد. این بدان معناست که اگر بخواهید لوازم جانبی مانند دوربین که فقط با کابل USB-C عرضه می‌شود را متصل کنید، یا باید از تبدیل استفاده کنید یا آن را مستقیماً به درگاه USB-C تعبیه‌شده روی کنسول وصل نمایید. متأسفانه این موضوع باعث می‌شود هر بار که کنسول را از داک جدا می‌کنید، مجبور باشید دوربین را نیز جدا کنید که کمی دست و پا گیر است. ای کاش نینتندو همه‌ی درگاه‌های USB را از نوع Type-C ساخته بود یا حداقل تعداد آنها را بیشتر می‌کرد.
عمر باتری
سوئیچ 2 مجهز به باتری 5220 میلی‌آمپر ساعتی است که طبق اعلام نینتندو، می‌تواند بین 2 تا 6.5 ساعت شارژدهی داشته باشد. البته طول عمر واقعی باتری به بازی در حال اجرا و عوامل دیگری مانند روشنایی صفحه‌نمایش و دانلودهای پس‌زمینه نیز وابسته است. برای ارائه تصویری دقیق‌تر از میزان مصرف انرژی سوئیچ 2، چند بازی با باتری 100 درصد شروع کردیم. روشنایی صفحه روی حداکثر (حدود 400 نیت) تنظیم شده بود و حالت خودکار روشنایی غیرفعال بود.
در بازی Mario Kart World، کنسول حدود دو ساعت و 23 دقیقه دوام آورد که در انتهای پایین محدوده اعلام شده توسط نینتندو قرار می‌گیرد. اما در نسخه سوئیچ 2 بازی Legend of Zelda: Breath of the Wild زمان بیشتری معادل 2 ساعت و 56 دقیقه ثبت شد. جالب‌ترین عملکرد مربوط به بازی Puyo Puyo Tetris 2S بود که توانست تا 4 ساعت و 15 دقیقه شارژدهی داشته باشد؛ موضوعی که چندان عجیب نیست چون این بازی نسخه‌ای دو بعدی و قدیمی است.
یکی دیگر از بهبودهای کاربردی در زمینه باتری، اضافه شدن قابلیت محدودیت شارژ است که به کنسول اجازه می‌دهد هنگام رسیدن به درصد مشخصی از شارژ، به‌طور خودکار فرایند شارژ را متوقف کند تا طول عمر باتری حفظ شود. اما جالب‌ترین نکته این است که وقتی سوئیچ 2 را در داک قرار می‌دهید، یک آیکون کوچک باتری روی صفحه نمایش داده می‌شود، بنابراین همیشه می‌دانید که دستگاه در حال شارژ است.
جمع بندی
به طورکلی، این شرکت طرح هیبریدی کنسول را حفظ کرد و در عین حال همه چیز را بهتر کرده است. صفحه‌نمایش بزرگ‌تر و روشن‌تر شده است، دکمه‌ها بزرگ‌تر هستند و جوی‌کان‌های مغناطیسی خیلی راحت‌تر به کنسول متصل و جدا می‌شوند. حتی ویژگی‌هایی مانند پایه نگهدارنده (کیک‌استند) و حافظه قابل ارتقاء نیز ارتقاء چشمگیری یافته‌اند؛ به لطف دامنه حرکت وسیع‌تر و پشتیبانی از کارت‌های سریع‌تر microSD Express.
سوئیچ 2 همه ویژگی‌هایی را دارد که مدل اصلی را فوق‌العاده کرده بود، اما حالا مقدار بیشتری از آنها برای لذت بردن در اختیار شما قرار گرفته است. البته قیمت کنسول جدید نینتندو بالاتر رفته، اما به عنوان جانشین سیستم نمادینی که بازی‌های قابل حمل را احیا کرد، این هزینه کاملاً ارزشش را دارد.
نکات مثبت
- صفحه‌نمایش بزرگ‌تر 7.9 اینچی LCD با پشتیبانی از HDR
- طراحی پالایش‌یافته‌تر و بهتر
- جوی‌کان‌های مغناطیسی
- حافظه داخلی بهبود یافته
- عملکرد به‌مراتب بهتر
نکات منفی
- عمر باتری می‌توانست بهتر باشد
- داک به درگاه‌های USB-C بیشتری نیاز دارد
- افزایش قیمت نسبت به مدل قبلی
- عدم پشتیبانی از نرخ تازه‌سازی متغیر (VRR) هنگام اتصال به تلویزیون
